Wat we onze kinderen niet leren op school maar essentiële lessen zijn.
Persoonlijke ontwikkeling, je ontkomt er heden ten dage niet meer aan. Of je nu zelf een mooie route naar meer zelfbewustzijn aan het lopen bent of je hoort het in je omgeving. Je kunt er niet meer omheen. We groeien.
Als mens, als samenleving.
Langzaam maar zeker verschuift de essentie van zijn, van werken, van leven naar een meer persoonlijk bewuste invalshoek.
En bij de lessen die je leert gedurende deze ontwikkelingsreis hoor ik het zo vaak om me heen.
‘ Waarom leer ik dit nu pas? Waarom zijn vakken als ‘persoonlijke patronen’, ‘balans en herstel’ en ‘leren voelen’ geen vakken die ik op school al heb geleerd?
Ik vraag mij dat ook af.
In deze maatschappij die gehaast leeft, waar er elke dag een plan is voor elk gezinslid, waar we zoveel moeten en vliegen door de dag…
Is het niet het meest waardevol als we dit patroon kunnen doorbreken. Is het niet voor ons dan toch allerminst voor onze kinderen.
Onze kinderen staan in hun kinderjaren nog zo open voor alle emotionele levenslessen. Wat zou het fijn zijn als we die openheid blijven stimuleren. Nadenken over wat hen blij maakt. Stilstaan bij hun gevoel. De kwaliteiten van jezelf kunnen zien. Jezelf waarderen. Kinderen tot 8 jaar zijn nog zo ontvankelijk voor alle gedragspatronen die ze aangeleerd krijgen. Er speelt nog geen afhankelijk naar de wereld om hen heen.
Laat de kinderen in creativiteit en bewegen blijven aandenken, dat stimuleert het leren en voelen.
Wat wens ik dat onze kinderen niet vliegen maar dat zij mogen fladderen!
Stilstaan, vertragen, voelen en zichzelf kunnen en durven zijn.
Een droom, een verlangen.
En met dit verlangen draag ik mijn steentje bij.
Voor mij, voor mijn zoon, voor zijn leeftijdsgenootjes.
Voor ons allemaal.
Liefs,
Myrthe