Monthly Archives

juli 2020

mijn-missie-myrthe-zuidinga

De woorden die je zegt, neem je mee.

By Ouderschap

We zitten samen te kleuren. Iets wat mijn energieke avonturier niet het allerleukste vindt maar de tekening voor Vaderdag moet worden zoals hij wil.

Driftig zie ik de stiften bewegen. De lippen ferm opeen gedrukt en zijn ogen verlaten het papier niet. Een doel. En een taak.

Maar ook, in zijn hoofd een verlangen iets te tekenen wat hem niet lukt. Wat hij op zijn leeftijd en met zijn tekenervaring niet voor elkaar krijgt. En dan hoor ik het: “ik kan het niet. Het lukt me niet.

Ik stop. Ik kan het niet.”

Boos worden de stiften weg gegooid en nog net kan ik de tekening redden van de grijpgrage handjes die de tekening anders hadden verscheurd. Mislukt.

In zijn ogen.

Ik zie teleurstelling. Ik hoor: ik kan het niet.

Een dikke knuffel is de start van een gesprekje dat begint met een compliment. Dat ik het zo knap vindt dat hij zo ijverig kan werken aan een tekening.

Hij kijkt op. Maar is nog niet overtuigd van het feit dat wat hij doet al hartstikke oke is.

Een voorbeeld op de dag waarin gevoeld word: ik kan niet uitvoeren wat van me gevraagd wordt of wat ik mezelf als doel stel.

Wanneer kinderen iets niet kunnen in dit geval, betrekken ze het vaak op zichzelf. Op hen als persoon. Ik als persoon kan het niet. En dat knaagt aan het zelfbeeld. Aan hoe kinderen over zichzelf denken. Er is in dit geval niets met mijn avonturier, het lukt hem niet te tekenen wat hij wenst.

Ik leer mijn zoon, de kinderen om mij heen, de kinderen die ik zie in mijn coachingpraktijk om te zien wat er NOG niet is. Voor nu lukt dit niet, maar hoe ouder je wordt of wanneer je oefent, kun je altijd beter worden, meer kunnen dan je nu denkt.

Naast dat de kinderen een levensles mee krijgen in het niet zien als een persoonlijk falen maar in taakgericht leren, leer ik ouders ook. De mate hoe jij als ouder met een tegenslag, leermoment om gaat, is wat kinderen zien. En dat wordt gekopieerd. Probeer voor je kind te laten zien dat je door kunt gaan, nog een keer porberen. De lat niet te hoog leggen maar in kleine stapjes komen tot wat je wilt leren en kunnen. Het doel lukt je NOG niet. Maar vier de resultaten van elk klein stapje er naar toe.

Wat een vreugde gun ik jou en gun ik jullie! Hang de slingers maar alvast op!

Knuffelen; omdat je bestaat!

By Ouderschap

Je wordt geboren; je komt snel op de borst bij mama te liggen.

Wat ben je klein, kwetsbaar, geliefd en zo puur. Op mama’s borst kom je tot rust. Je hoort de rustige hartslag, je voelt mama’s huid en ruikt haar geur. Je bent thuis.

Zo wens je de start van een ieder mens.

Geborgenheid van de borst. De veiligheid, de geruststelling, de warmte en genegenheid is nergens zo aanwezig dan in dit moment.

En hoe vaak zie je niet kindjes nog even bij mama terugkruipen op schoot als ze zelf op ontdekking zijn geweest. Even weer terug naar de veilig basis, naar mama’s schoot, papa’s armen.

Zo zoekt een kind in elke leeftijdsfase op zijn manier nog die veiligheid op. Knuffels, kusjes, verbonden door communicatie of alleen een aanraking.

Het geven van knuffels als ook het ontvangen van knuffels levert zoiets onaantastbaars op als levensenergie. Geborgenheid. Veiligheid. Verbondenheid. Zowel bij jou als bij mij wordt dit fijne gevoel van knuffelen op gang gebracht door de hormonale lekkermakers als oxytocine.

We doen er toe, om te geven en om te mogen ontvangen.

Een grotere paradox kan ik me dan ook niet voorstellen als we tegenwoordig komen met termen als ‘anderhalve-meter-samenleving’, we geen handen meer mogen schudden of dus een knuffel geven aan elkaar, niet meer op bezoek mogen bij onze naasten… Het raakt me, iets dat van onschatbare waarde is voor ons allen, knuffelen, lijkt ineens vreemd te zijn.

Welke boodschap geven wij onze kinderen mee? Wat dit met ons doet als volwassenen kunnen we voor onszelf verklaren, verantwoorden en stil aan constateren. De verbinding missen, warmte missen, een eenzaam gevoel dat het mij oplevert.

Wat dragen we hiermee over aan onze kinderen? De kinderen die nu groot gebracht worden met goedbedoelde regels als: ‘niet knuffelen met de juf’ of ‘klim maar niet bij opa op schoot’.

Knuffelen, daar waar ik wens dat we allemaal groot mee worden, dat wat zo’n basisbehoefte is, mag niet meer.

Wat leren wij onze kinderen? Hoe geïsoleerd, eenzaam, angstig, alert, alleen zullen zij zich voelen?

Ik knuffel er op los, met mijn zoon. Samen. In gedachten sla ik een arm om mijn eigen schouder. Je doet het goed. Voor hem. Voor jullie samen. In de hoop dat de knuffels nooit maar dan ook nooit vergeten gaan worden!

Papa leer je zoon…

By Ouderschap

Wat zijn kleine kinderen toch eerlijk. Ze spelen samen, ze plagen samen, ze ontdekken samen en zijn goudeerlijk.

Mocht er iets gebeuren wat peuters en kleuters niet zint, dan komen de tranen. Al dan niet ondersteunt met grote snikkende halen wat er gebeurd is.

Deze onschuldige, open, ontvankelijke kleuters worden ouder en de tranen verminderen. Of worden gemeden. Geprobeerd achter de luikjes van de ogen te houden hoezeer de tranen ook opwellen om te stromen, om los te laten, om te uiten.

Ik zie het bij mijn zoon. 6 jaar. En die ontvankelijke peuter is niet meer. Het dragen van een staartje wordt in twijfel getrokken wanneer hij hoort dat ze denken dat hij een meisje is. Ik hoor vriendjes om hem heen vertellen dat ze echt niet huilen.

Jongens en huilen. Er lijkt nog steeds een taboe op te rusten. Nog steeds. Het imago dat een echte man niet hoort te huilen, mannen hun tranen niet tonen in het bijzijn van anderen, blijft aanwezig.

En zolang papa’s hun tranen weg blijven slikken en deze kreten nog steeds gehoord worden over het type man, zullen ook onze jongens zich blijven verweren tegen hun tranen.

Wat wens ik dat onze kinderen, onze meisjes EN jongens, hun emoties mogen uiten. Boosheid, onzekerheid, tranen en teleurstelling. Emoties zijn er om gevoeld te worden. Het leert je een les. De emotie mag eruit in plaats van dat het wordt weggeslikt. Wat wens ik kinderen die verbonden zijn met hun gevoel in plaats van met het beschermingsmechanisme van wat verteld is wat hoort.

Mijn wens, deze verandering start bij het aanmoedigen van onze partners, onze mannelijke vrienden om ons heen. Alleen de papa’s en andere rolmodellen om de kinderen heen, kunnen laten zien dat tranen bij het leven horen. We mogen dat als ouders benoemen. We mogen vertellen dat tranen een prachtige communicatie is om te laten zien dat iets je pijn doet, je raakt of overweldigd wordt van vreugde.

Mama’s kunnen het vertellen. Papa’s kunnen het laten zien. Laat die tranen stromen, benoem wat je voelt. Kinderen zijn de meest prachtige mensen die doen wat ze voorgedaan hebben gekregen.

Dus, papa, slik jij je tranen weg of laat je ze lopen, benoem je je emoties?

Ieder kind loopt zijn eigen pad

By Ouderschap

Het schooljaar is bijna ten einde. De juffen en meesters zijn druk bezig met het afronden van dit jaar en vorm geven van volgend jaar.

Ik zie mijn kind. Het afgelopen schooljaar heeft een paar maanden gekend van ander onderwijs. Thuisonderwijs. Wat daar onder wordt verstaan is voor elk gezin, voor elk kind en elke situatie anders. Dat is oke. Ik heb het volste vertrouwen erin dat in elke situatie is geprobeerd dat te doen wat op dat moment mogelijk is geweest.

Toch merk ik dat ouders nu wat onzeker worden over het feit dat er maanden onderwijs is ‘gemist’. De vragen die terug gegeven worden of het slim is het kind naar een volgend schooljaar over te laten gaan, krijgt een andere wending. Wat mogelijk nooit de opzet mag zijn. Deze paar maanden onderwijs zullen niet de enige oorzaak zijn waardoor er mogelijk gevoeld wordt dat jouw kind misschien een ander pad loopt dan een ander kind.

Lieve ouders, elk kind bewandelt zijn eigen pad tot een punt dat het zelf verantwoordelijkheid kan dragen. Elk kind is hier in verschillend, elk pad kan hierin verschillend zijn.

Kinderen die daarbij verbonden zijn aan een onderwijssysteem zullen volgens wensen en richtlijnen van school de mogelijkheid worden geboden om nog eens extra stil te staan bij de mogelijkheden die het huidig schooljaar biedt. Een jaar extra doen, een jaar overslaan, het is het pad van dat kind in dat onderwijssysteem waarbij ouders en leerkracht kan kijken wat hem of haar toe komt.

Dat je kind mogelijk wat trager de schooljaren doorloopt zijn alleen nog maar de basisschooljaren. Graag zie ik dat mijn kind die doorloopt vanuit een ontspannen sfeer. Ik wens niet dat mijn kind nu al op de tenen moet lopen om het tempo van zijn jaargenootjes bij te benen. Dat mijn kind op de tenen moet lopen om aansluiting te behouden in welke vorm van ook. Na basisonderwijs volgen er nog zoveel jaren van ontwikkeling, van groei en persoonlijke balans vinden. Laten we er op vertrouwen dat elk kind op zijn eigen tempo leert, groeit en tot bloei komt!

Jouw kind loopt dus niet achter, je kan jouw kind alleen vergelijken met zichzelf!