Het is zomervakantie en enkele weken zijn verstreken. Weken waarin veel ondernomen werd. Dagen thuis die in het teken staan van de voorbereiding op vakantie. Geen moment om je te vervelen, nee sterker nog, misschien wilde je wel dat je wat meer tijd had om in een tragere versnelling deze voorbereiding uit te voeren.
En nu, de eerste weken gepasseerd, ben je thuis. Even niemand om je heen. Er hoeft even helemaal niets. Als uit het niets hoor je jouw kindje vertellen: Ik verveel me. Of anderszins als het woord verveling niet wordt genoemd maar er veel wordt gevraagd naar jouw aanwezigheid, samenspel, de afleiding van een scherm tot voorstellen van spel waarvan jouw kind en jij mogelijk al aan kunnen voelen dat daar nu niet te ruimte voor is.
Verveling. Verlangen is het naar iets anders uitkijken dan wat er is. Het is de kunst om in het verveling jouw kind niet te helpen door weer wat mogelijkheden aan te bieden. Het erkennen van een verveeld gevoel is dat je als ouder mag doen. ‘Ik hoor of zie dat je je verveelt.’ Het gevoel van verveling en het verlangen naar iets anders verdwijnt als je je kind kunt laten. Dus geen suggesties aandragen of al voor het kind kiezen en hem iets aanreiken.
Waar het ene kind het niet erg vindt om verveling te ervaren en zelf nagaat waar de behoefte werkelijk ligt, is het andere kind makkelijk te vangen voor continue afleiding. De invulling van een scherm, van de aanwezigheid van een ander zodat het weinig alleen hoeft te spelen en te bedenken wat te doen, kan dit kind overvallen worden door een gevoel van niets. In ene keer sta je stil, staan gedachten en verlangens op een lager pitje en hoef je in je lijf, in je hoofd niet door en aan te staan zoals je dat in het dagelijkse ritme wel bent. Als een kind weinig afschakelt kan hij overvallen door een gevoel van radeloosheid.
Wat je jouw kind mee mag geven, is dat verveling nu misschien heel onprettig voelt. Het is een mogelijkheid om eens echt te voelen waar je in jouw lijf behoefte aan hebt. Samen kun je afstemmen in wat mogelijk is om in die behoefte te voorzien. Om te leren dat je met niks om je heen tevreden kunt zijn. Dat je kunt staren, observeren, sorteren, wat knutselen in een lagere versnelling jezelf ook kunt vermaken.
Als je jouw kind comfortabel wil laten worden met verveling heb ik een belangrijke vraag voor jou: hoe comfortabel ben je zelf met verveling? Mag jij van jezelf niksen of komt een scherm, muziek of klusje dan al snel om de hoek kijken om toch bezig te zijn? Jij bent het voorbeeld van jouw kind. Als jij je prettig gaat voelen om in een lagere versnelling dit moment voor te leven voor jouw kind, kan jouw kind de kunst afkijken bij jou en zal verveling steeds minder onprettig worden.