Je wordt geboren; je komt snel op de borst bij mama te liggen.
Wat ben je klein, kwetsbaar, geliefd en zo puur. Op mama’s borst kom je tot rust. Je hoort de rustige hartslag, je voelt mama’s huid en ruikt haar geur. Je bent thuis.
Zo wens je de start van een ieder mens.
Geborgenheid van de borst. De veiligheid, de geruststelling, de warmte en genegenheid is nergens zo aanwezig dan in dit moment.
En hoe vaak zie je niet kindjes nog even bij mama terugkruipen op schoot als ze zelf op ontdekking zijn geweest. Even weer terug naar de veilig basis, naar mama’s schoot, papa’s armen.
Zo zoekt een kind in elke leeftijdsfase op zijn manier nog die veiligheid op. Knuffels, kusjes, verbonden door communicatie of alleen een aanraking.
Het geven van knuffels als ook het ontvangen van knuffels levert zoiets onaantastbaars op als levensenergie. Geborgenheid. Veiligheid. Verbondenheid. Zowel bij jou als bij mij wordt dit fijne gevoel van knuffelen op gang gebracht door de hormonale lekkermakers als oxytocine.
We doen er toe, om te geven en om te mogen ontvangen.
Een grotere paradox kan ik me dan ook niet voorstellen als we tegenwoordig komen met termen als ‘anderhalve-meter-samenleving’, we geen handen meer mogen schudden of dus een knuffel geven aan elkaar, niet meer op bezoek mogen bij onze naasten… Het raakt me, iets dat van onschatbare waarde is voor ons allen, knuffelen, lijkt ineens vreemd te zijn.
Welke boodschap geven wij onze kinderen mee? Wat dit met ons doet als volwassenen kunnen we voor onszelf verklaren, verantwoorden en stil aan constateren. De verbinding missen, warmte missen, een eenzaam gevoel dat het mij oplevert.
Wat dragen we hiermee over aan onze kinderen? De kinderen die nu groot gebracht worden met goedbedoelde regels als: ‘niet knuffelen met de juf’ of ‘klim maar niet bij opa op schoot’.
Knuffelen, daar waar ik wens dat we allemaal groot mee worden, dat wat zo’n basisbehoefte is, mag niet meer.
Wat leren wij onze kinderen? Hoe geïsoleerd, eenzaam, angstig, alert, alleen zullen zij zich voelen?
Ik knuffel er op los, met mijn zoon. Samen. In gedachten sla ik een arm om mijn eigen schouder. Je doet het goed. Voor hem. Voor jullie samen. In de hoop dat de knuffels nooit maar dan ook nooit vergeten gaan worden!
